Skák er erfið...

Þeir sem ekki æfa og keppa reglulega í skák eiga örugglega erfitt með að ímynda sér hversu erfiðar alvöru kappskákir í alvöru mótum, gegn vel æfðum andstæðingi, eru.

Ég er að keppa á Skákþingi Akureyrar, og þriðja umferð fór fram í gær. Skákin tók rúmlega þrjá og hálfan klukkutíma. Á þessum tíma þurfti ég að reikna hundruð leikjaraða langt fram í tímann, og velta hinu og þessu fyrir mér. Taugarnar voru gersamlega þandar á meðan. Hjartað barðist. Ég mátti alls ekki tapa fyrir aðila með 200 elóstigum minna en ég. Maður verður að vera gersamlega á tánum allan tímann. Einbeitingarskortur í eitt augnablik getur eyðilagt alla skákina. Ég man enn eftir skák á Íslandsmóti skákfélaga, þar sem ég hafði með mikilli elju byggt upp unna stöðu á þremur klukkutímum, þrátt fyrir að andstæðingurinn hafði ekki gert nein afgerandi mistök. Frábær taflmenska af minni hálfu. Eitt augnablik leyfði ég mér að leika eftir litla umhugsun. Leikurinn leit vel út á yfirborðinu, en í kjölfar hans gat andstæðingurinn gert glæsilegan leik, sem færði honum betri stöðu á silfur fati. Öll vinnan var farinn fyrir bý. Ég tapaði. Keyrði heim dapur. Sem betur fer hélt ég haus í gær.

Ég hef æft ýmsar íþróttir, t.d. fótbolta og körfubolta. Ég hætti í fótbolta í 2. flokki, en ég man vel hvernig manni leið eftir 90. mín. leik á stórum velli á Íslandsmóti. Maður varð þreyttur. En þreytan jafnaðist ekki á bensínleysið og þreytuna eftir erfiða kappskák.  Höfuðið er gersamlega soðið. Fremstu skákmenn heims, sem flestir eru talsvert yngri en ég, leggja yfirleitt mikla áherslu á líkamlega þol þjálfun. Það hjálpar höfðinu að höndla kappskákirnar. Þetta atriði hef ég vanrækt.

Þegar ég kom heim í gær var höfuðið algerlega útbrunnið. Petra sagði: "Sindri, farðu út í búð og kauptu kók og rauðkál". Mitt steikta höfuðið heyrði hins vegar þessi orð hér: "Sindri, farðu út í búð og kauptu kók og rautt kók". Ég fór út í búð og keypti Coca Cola Light, og venjulegt Coca Cola. Þegar ég kom heim bar Petra matinn á borðið og spurði: "Hvar er rauðkálið?". "Ha!? Átti ég að kaupa rauðkál?", svaraði ég.

Eftir matinn ákvað ég að fara og setja bensín á bílinn. Bensínljósið var búið að loga lengi. Ég keyrði niður í Olís, og lagði bílnum í bílastæði fyrir utan benstínstöðina, og gekk inn. Þegar inn var komið, áttaði minn hægi haus sig á því, að ég var hingað kominn til að taka bensín, en ekki til að kaupa pylsu, enda var ég ekkert svangur. Ég fer því aftur út, og tek minn litla, sparneyttna, fólksbíl, og legg honum við hliðina á bensíndælu 2. Þegar ég var búinn að dæla fyrir 2500 kall, þá nennti ég ekki að dæla meira. Ég fer inn til að borga, og segi við afgreiðslu stúlkuna. "Gott kvöld, ég var að taka bensín á dælu tvö". Afgreiðslu stúlkan svaraði: "Nei, þú varst að taka dísel".